Anatolia – Turkey 2022.
Καθώς είχα ξεκινήσει την επιστροφή μου τον Ιούλιο από το μακρινό μου ταξίδι στο Nordkapp της Νορβηγίας ήδη είχε μπει μέσα μου το δαιμόνιο του επόμενου ταξιδιού μου.
Ο σχεδιασμός της Τουρκίας έγινε καθ οδόν γυρνοντας από τις χώρες της Βαλτικής. Ενώ βολταριζα στο Πανέμορφο Ταλίν της Εσθονίας και στην Ρήγα εμένα το μυαλό μου ήδη βρισκόταν στην Ανατολή και στα βάθη της Ευρασιας.
Έτσι κι έγινε.
Ανοίχτηκαν οι χάρτες επέλεξα την διαδρομή η οποία θα με οδηγούσε στα Βάθη της Τουρκίας και της Ανατολής και το ταξίδι σχεδιαστικά και στα χαρτιά ήταν έτοιμο.
Η λαχτάρα μεγάλη και η προσμονή δεν με άφηνε να χαρώ την επιστροφή μου από την Πανέμορφη Πολωνία και την τόσο Μαγευτική Σερβία.
Σας λέω είχε φώλιασε τόσο πολύ μέσα μου που ενώ ήμουν στην Κρακοβία και θαύμαζα την υπέροχη αρχιτεκτονική της εγώ έβλεπα τζαμιά και μιναρεδες μπροστά μου.
Η Διαδρομή που επέλεξα ήταν η εξής.
Η μετάβαση μας στην Τουρκία θα γινόταν με πλοίο από τον Πειραιά προς την Χίο και από την Χίο με μικρότερο πλοίο στο Τσεσμέ στα Παράλια της Γειτονικης μας χώρας.
Η γυναίκα μου Sissi Piteni είχε αρχίσει να προετοιμάζει τα πράγματα μας και οι ερωτήσεις πολλές..
Γιωργο σίγουρα θα είναι όμορφο το ταξίδι μας??
Ένα ταξίδι πάντα είναι όμορφο.
Γιώργο θα είμαστε ασφαλείς με όλα Αυτα που γίνονται και ακούγονται?
Σε όλα έλεγα ναι για να την καθησυχάσω γιατί μέσα μου κάτι μου έλεγε ότι όλα θα πάνε πρίμα στην γείτονο χώρα και γυρνοντας θα έχει απαντηθεί και η κάθε αμφιβολία που και οι δύο μας είχαμε.
Έτσι λοιπόν πήραμε το πλοίο από Πειραιά για Χίο με αναχώρηση στις 22 : 45 μμ προκειμένου ύστερα από 9 ώρες περιπου να βγούμε στην Χίο νωρίς τα ξημερώματα για να μπορέσουμε να πάρουμε το πρώτο πρωινό για Τσεσμέ το οποίο δρομολόγιο ξεκινάει στις 08 : 00.
Αφου λοιπόν όλα πήγαν κατ ευχήν στις 09 : 00 το πρωί βρισκόμασταν στην Τουρκία.
Τσεσμέ η πρώτη μας στάση υποχρεωτική προκειμένου να ολοκληρωθεί ο έλεγχος των διαβατηρίων μας.
Οι γείτονες μας ευγενικοτατοι και από την πρώτη στιγμή το πρώτο βήμα στην χώρα τους ένιωσα τόσο οικεία τόσο άνετα λες και βρισκόμουν στην Ελλάδα.
Εδώ να σημειωθεί πως αυτό το οποίο θα δώσεις στον άλλον αυτό θα εισπράξεις.
Εάν είσαι εσύ θετικός και με καλή διάθεση υποχρεώνει και τον άλλον να είναι ευγενικός και όμορφος απέναντι σου.
Εαν είσαι όξινος και κακοπροαιρετος θα είναι ανάλογη και η αντιμετώπιση σου.
Και να μάστε….
Η πορεία μας για την πρώτη μας ημέρα είναι από το Τσεσμέ προς την Σμύρνη την Έφεσο και η διανυκτερευση μας θα γίνει στην Αλικαρνασσο – Bodrum.
Ξεκινώ την οδήγηση μου επιφυλακτικός ως προς τα όρια ταχύτητας και ως προς τους άλλους οδηγούς για να εγκληματιστω και να δω την συνέχεια.
Ολα πάνε τέλεια και σε λίγη ώρα βρισκόμαστε στην Σμύρνη.
Τι να πρωτογραψω και τι να διηγηθώ σε δύο αράδες γράμματα γι αυτήν την πόλη…
Την ομορφιά της τον πλούτο της τον πόνο που κρύβει πίσω της…
Μέσα από το κράνος βρίσκω τα μάτια να βουρκωνουν και να κλαίω χωρίς να ξέρω το γιατί.
Τα συναισθήματα έντονα και δεν μπορώ να τα κρατήσω.
Συνέχει παίρνει η Έφεσος.
Η Έφεσσος ήταν μία από τις σημαντικότερες ιωνικές πόλεις της Μικράς Ασίας, σχεδόν στα παράλια του Αιγαίου. Ήταν χτισμένη παρά τον μυχό του Καΰστριου κόλπου, ανατολικά-βορειοανατολικά της Σάμου.
Δεν θα μπορούσαμε να μην επισκεφτούν τι Αρτεμησιο Εφέσου.
Μα αφού είμαστε στην Ελλάδα είναι δυνατόν να μην περάσεις από την Έφεσο…
Το Αρτεμησιο της Εφέσου ειναι Ιστορικός χώρος που περιλαμβάνει τα υπολείμματα του Ναού της Αρτέμιδος, πρώην θαύμα του αρχείου κόσμου.
Φύγαμε γεμάτοι με πολύ χαρά και λύπη συγχρόνως σκεπτόμενοι ότι όλα αυτά τα κτίσματα κάποτε ήταν Ελλάδα.
Η συνέχεια μας βρίσκει στο Bodrum – Αλικαρνασσο και αφού τακτοποιηθηκαμε στο ξενοδοχείο μας βγήκαμε να ρουφήξουμε Ελλάδα στα στενά και στο Κάστρο της Αλικαρνασσού.
Το Κάστρο της Αλικαρνασσού είναι χτισμένο στη νησίδα του Αγίου Πέτρου, στο στόμιο του λιμένα της Αλικαρνασσού, και το οποίο είχαν ανεγείρει οι Ιππότες της Ρόδου.
Η δεύτερη μέρα μας βρίσκει στο δρόμο και η κατεύθυνση μας είναι το Pamukkale – Ιεραπολη.
Το Παμούκαλε (τουρκικά: Pamukkale, κυριολεκτικά «κάστρο από βαμβάκι») είναι γεωλογικός σχηματισμός στην επαρχία Ντενιζλί, στη νοτιοδυτική Τουρκία. Αποτελείται από θερμές πηγές και λευκό τραβερτίνη, ο οποίος σχηματίζει πισίνες από τα ανθρακικά ορυκτά που περιέχονται στο νερό. Βρίσκεται στο εσωτερικό της κοιλάδας του Μαιάνδρου.
Ένα πανέμορφο βουνό και ένα θέαμα υπέροχο το οποίο είναι εκεί και σε περιμένει να το περπατήσεις να το αγγίξεις να βγάλεις τα παπούτσια σου και να νιώσεις τα ζεστά νερά να σε ακουμπάνε.
Το βράδυ μας βρίσκει σε ένα υπέροχο εστιατόριο στο Παμουκαλε όπου η θέα μας ενώ τρώμε είναι το Άσπρο βουνό.
Ανατολιτικες γεύσεις στον λάρυγγα μας και Βαρια Μπαχάρια μας βάζουν στο κλίμα της Ανατολής.
Η τρίτη μέρα…
Τι μέρα κι αυτή.
Θα κινηθούμε προς την Καππαδοκία και συγκεκριμένα στην Πόλη Αβανο.
Θα περάσουμε από το Ικονίο πάνω από την Αρχαία Σπάρτη και από την πόλη Aksaray.
Αναφωνουσα συχνά πυκνά μέσα από το κράνος μου σκεπτόμενος τι χάνω….
Μακάρι να είχα έναν ολοκληρο μήνα να μπορώ να σταματώ 3 μέρες στην κάθε πόλη που βρίσκω μπροστά μου.
Θα κάνουμε δύο δύο διανυκτερευσεις στην Καππαδοκία προκειμένου να κάνουμε και αερόστατο εάν προλάβουμε τελικά δεν προλάβαμε και να δούμε τις υπόγειες πόλης στο Προκόπι – Urgup την κοιλάδα των μανιταριών / την κοιλάδα της Αγάπης.
Ένα από τα πιο εντυπωσιακά πράγματα που αξίζει να κάνεις στην Καππαδοκία είναι να επισκεφθείς μία υπόγεια πόλη. Οι δύο πιο διάσημες είναι η Kaymakli Underground City και η Derinkuyu Underground City. Και οι δύο είναι είναι άκρως ενδιαφέρουσες και δέχονται επισκέψεις. Στην Kaymakli κάποτε κατοικούσαν περίπου 3000 άνθρωποι κυρίως την Βυζαντινή εποχή, καθώς προσπαθούσαν να προστατευθούν από τους Άραβες εισβολείς. Η υπόγεια αυτή πόλη αποτελείται από 8 ορόφους (κάτω από το έδαφος) και μπορείς να διακρίνεις μέχρι και σήμερα τους χώρους που κάποτε ήταν στάβλοι, δωμάτια, αποθήκες κλπ.
Με αερόστατο όπως σας είπα δεν καταφέραμε να πετάξουμε γιατί και οι δύο μέρες είχαν πολύ άσχημο καιρό με πολύ αέρα προκειμένου να αναβληθουν οι πτήσεις.
Έτσι δώσαμε υπόσχεση ότι θα ξαναγύρισουμε στην Καππαδοκία προκειμένου να πετάξουμε με το αερόστατο πάνω από την κοιλάδα της Αγάπης.
Κι αφού φύγαμε με ένα πλατύ χαμόγελο από την Ευρύτερη περιοχή της Καππαδοκίας η συνέχεια αναμένεται Μαγευτική!!!
Έχει ριζώσει μέσα μου η ιδέα να περάσω το Φαράγγι του Ευφράτη ποταμού η το Dark Cannyon στην περιοχή του Kemaliye.
Θα το ακούσετε πολλοί και ως τον δρόμο του Μεταξιού καθώς οι πυξιδες έχουν γυρίσει και κοιτάνε την Ανατολή.
Ξερω θα μου πείτε που πας βρε ταλαιπωρε με το Bandit και τριβαλιτσος και δικαβαλος να κάνεις 28 χλμ εντουρο…..
Ναι ναι ξέρω ότι και θα μου το πείτε κι ότι όλοι σας θα το σκεφτείτε.
Έλα μου όμως που κάποιες καταβολές και κάποια σχολεία στην παιδική μου ηλικία δεν θέλουν να με αφήσουν.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πάνω σε μοτοσικλέτα Suzuki RMX 250 ήταν πάνω στις κορφες των Πιεριων στα Παρχαρια του Βέρμιου και στο σκληρό και κακοτραχαλο Σινιατσικο με την τόση άσχημη πέτρα του…
Έτσι λοιπόν ο δρόμος ήταν μονόδρομος..
Dark Cannyon σου ερχόμαστε.
Η Σισσυ δεν ήξερε τι έμελλε να ακολουθήσει και απλά της έλεγα ότι όλα θα πάνε καλά…….
Βέβαια όλα Καλά πήγαν αλλά……
Ενώ μπήκαμε στο Φαράγγι του Ευφράτη το τοπίο άρχισε να γίνεται εχθρικό και δύσκολο από τα πρώτα χιλιόμετρα.
Και η επιβεβαίωση ήρθε όταν εμείς μπαίναμε στο Φαράγγι ένας Πορτογάλος με ένα Tenere 700 και χωμάτινα λάστιχα το τελείωνε.
Σταματήσαμε πιάσαμε κουβέντα και μου είπε….
Το μηχανάκι σου δεν είναι κατάλληλο για αυτό που πας να κάνεις αλλά αν υπάρχει θέληση όλα γίνονται.
Η Θεοδοσία με ρώτησε??
Γιωργο γιατί μας το είπε αυτό ο Κύριος??
Της απαντάω…
Μην αγχώνεσαι όλα είναι υπό έλεγχο.
Γιώργο γιατί τα λάστιχα του έχουν τακούνια και το μηχανάκι του είναι χωμάτινο ενώ το δικό μας όχι??
Της απαντάω….
Μην αγχώνεσαι έκανα πολλά χρόνια εντουρο ξέρω τι κάνουμε όλα καλά…..
Τι να σας πρώτο γράψω και τι να σας μολογησω που λέμε και στο χωριό μου.
Νεροφαγιες με μισό μέτρο άνοιγμα που αν έπεφτε το Bandit μέσα ακόμη θα ήμασταν εκεί πέτρα άσχημη που καραδοκούσε να μου κόψει τα λάστιχα λίγο το ότι οι εξάτμισεις βρίσκανε κάτω…..
Και σαν αρχίσαμε να μπαίνουμε στα Τούνελ δίχως φωτισμό νόμιζες ότι θα βγει ο Κεμάλ με ένα γιαταγανι να μας κόψει τον δρόμο…
Η συνέχεια πιο δύσκολη και αναγκαστικά είπα στην Θεοδοσία σε ορισμένα κομμάτια να κατέβει από την μηχανή και να πάει με τα πόδια ουτ ως ώστε ότι και να συμβεί να λουστώ εγώ μόνος μου τις επιλογές μου.
Αναγκάστηκα να οδηγώ τέρμα αριστερά στο δρόμο ήταν λίγο πιο βατό το κομμάτι όρθιος σε όλη την διαδρομή και ο Ευφράτης να είναι έτοιμος να με καταπιεί στο παραμικρό μου λάθος.
Εμπειρία φανταστική τώρα που τελείωσε εικόνες απίστευτες και καμιά φωτογραφία δεν μπορεί να αποτυπώσει την τελειότητα του τοπίου.
Η συνέχεια μας βρίσκει για ξεκούραση κι έναν γρήγορο καφέ στο τέλος του Φαράγγιου υπάρχει καφετέρια πάνω από το ποτάμι όπου υπάρχουν και εγκαταστάσεις τουρισμού για κανό στο ποτάμι και άλλες αθλοπαιδειες.
Και αφού ήπιαμε τον καφέ μας έναν υπέροχο καφέ που τόσο είχα ανάγκη με αυτά τα βαριά αραβικά χαρμάνι ξεκίνησα να οδηγώ προς την πόλη Erzincan όπου και θα κάναμε διανυκτερευση.
Το τοπίο μαγικό…
Απίστευτες ευθείες με εικόνες Ερήμου.
Η Σισσυ συχνά πυκνά μου έλεγε…
Γιώργο εδώ ούτε πουλάκια δεν πετάνε…
Το βράδυ μας βρίσκει στην Erzincan όπου και αφού φάγαμε σε ένα ωραίο εστιατόριο πέσαμε ξεροι από την Κούραση.
Το επόμενο πρωί μας με Κατεύθυνση τις Ποντιακές Άλπεις – Παρχαρια – Uzungol Lake – και την Εκθαμβωτική Παναγία Σουμελά.
Ο δρόμος από τα πρώτα χλμ φεύγοντας από Erzincan μου χαμογελάει και μου δείχνει για το τι θα έχει το μενού….
Στροφές και στροφές και ατελείωτες στροφές μέσα στα Καταπράσινα Παρχαρια των Ποντιακων Άλπεων.
Η χαρά του κάθε μοτοσικλέτιστη!!!
Η ανάβαση μας κυλάει υπέροχα κι ενώ ανεβαίνουμε τις Ποντιακές Άλπεις το δάκρυ πάλι μέσα από το κράνος κάνει την εμφάνιση του…
Να κλαίω σαν μωρό παιδί και να μην μπορώ να σταματήσω….
Να σκέφτομαι τους στίχους του Τραγουδιού (Εγώ την πατρίδα μ έχασα)…
Εσύ τεμον το Ακριβό εσύ τεμον το ένα..
Και το κλαμα κορομηλο.
Το κορμί να έχει ανατρίχιασει και να μην μπορώ να το σταματήσω.
Συναισθήματα μοναδικά που μόνο ο δρόμος και η μοτοσικλέτα μπορεί να σου δώσει.
Και όπως είπαμε και πιο πάνω προορισμός μας ή Uzungol Lake.
Στην συγκεκριμένη περιοχή η οποία ανάμεσα στο Αιρακλι και στην πόλη Of ο Σουλτάνος έχει επενδύσει πάρα πολλά εκατομμύρια προκειμένου να εξασφαλίζει την ποιότητα του τουρισμού και να την κάνει πασίγνωστη σαν μέρος σε όλο τον κόσμο.
Η αλήθεια είναι ότι τα μεγαλοπρεπή ξενοδοχεία και το service της περιοχής ήταν άψογο.
Και αφού βγάλαμε αρκετες φωτογραφιες και αρκετο υλικό για να χουμε να μολογαμε τον χειμώνα φύγαμε με κατεύθυνση την Παναγία Σουμελά!!!!
Η Παναγία Σουμελά βρίσκεται στην Περιοχή της Ματσούκας και απέχει 45 λεπτά από την Τραπεζούντα.
Η Ιερά Μονή Παναγίας Σουμελά είναι χριστιανικό μνημείο της Τουρκίας.Λειτουργούσε ως μοναστήρι έως τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922.
Σήμερα είναι Μνημείο Παγκόσμιας
Κληρονομιάς της UNESCO.
Δυστυχώς όταν φτάσαμε η ώρα είχε πάει 18 : 15 μμ με αποτέλεσμα το μοναστήρι να το βρούμε κλειστό μιας και οι ώρες λειτουργίας του είναι μέχρι τις 18 : 00 απόγευμα.
Κατηφοριζοντας προς την Μελά ψάχναμε για ξενοδοχείο προκειμένου να περάσουμε την βραδιά μας και θα ξαναγυρνουσαμε αύριο στο Μοναστηρι.
Το πρωινό μας βρίσκει στο Μοναστηρι να προσκυνάμε και να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι έχει συμβεί.
Ανηφοριζοντας τα σκαλιά προς την είσοδο του Μοναστηριου στο αριστερό μας χέρι στο Βράχο υπάρχουν φωτογραφίες από το 1900 οι οποίες μολογανε τον Ελληνισμό στην περιοχή και στο Μοναστηρι.
Τα δάκρυα δεν αργούν να κάνουν την εμφάνισή τους και η συγκίνηση μεγάλη.
Αφού περπατήσαμε στο Μοναστηρι και είδαμε τις εργασίες αναστήλωσης θελήσαμε να ανάψουμε ένα κερί για ΟΛΟΥΣ μας.
Δυστυχώς κερί δεν μπορείς να ανάψεις μέσα στο Μοναστηρι πάρα πρέπει να βγεις από τον χώρο της Σουμελάς και να πας δίπλα από την καφετέρια στις τουαλέτες όπου υπάρχει ένας ευγενικός Τούρκος ο οποίος πουλάει κεριά…
Λυπηρό το γεγονός αυτό!!!
Άλλωστε πως να πονέσεις κάτι όταν δεν σου ανήκει κι απλά το καταπατήσες εν μια νυκτί.
Ο δρόμος μας σήμερα έχει προορισμό την Σινώπη μιας και μέρες μας ήδη έχουν αρχίσει να μας θυμίζουν ότι όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν..
Άλλωστε έχω δώσει την υπόσχεση μου στην Θεοδοσία ότι θα αφήσω 3 διανυκτερευσεις για την Κωνσταντινούπολη.
Αφού λοιπόν γυρίσαμε προς την Τραπεζούντα και βάλαμε την Μαύρη Θάλασσα στο δεξί μας χέρι ο δρόμος της επιστροφής ήταν μπροστά μας..
Διασχισαμε όλο το παραλιακό κομμάτι το οποίο θα ομολογήσω ότι είναι πανέμορφο και δεν θυμίζει Τουρκία – Ανατολή.
Νομίζεις ότι βρίσκεσαι στην ακτή του Maiami και και στις τεράστιες παραλίες του Ατλαντικού.
Τεράστιες ξενοδοχειακες μονάδες προβάλλουν μπροστά σου και το highway μικραίνει τις αποστάσεις.
Άψογο οδικό δίκτυο στο οποίο χαίρεσαι να οδηγείς στα Παράλια της Μαύρης Θάλασσας.
Η διανυκτερευση μας απόψε στην Αρχαία Σινώπη.
Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Σινώπη είναι γνωστή η «επώνυμη ηρωίδα» (δηλαδή το πρόσωπο που έδωσε το όνομά του) της πόλεως Σινώπης του Πόντου, σύμφωνα με μία εκδοχή.
Μία όμορφη παραθαλάσσια πόλη και όπου υπάρχει Θάλασσα υπάρχει ανάπτυξη και ομορφιά!!!
Άλλωστε αν χρωστάμε σε κάποιους χρωστάμε στους Θαλασσινούς που από τα μακρινά και αλλαργινα ταξίδια τους μας κουβαλούσα τα πάντα…
Κι όταν λέω τα πάντα το εννοώ.
Από το εμπόριο την πραμάτεια μας τις ιδέες τις γνώσεις και ότι έβρισκαν στα ταξίδια τους….
Εδώ λοιπόν το ταξίδι μας βρίσκεται στην 9η μέρα και οι επόμενες 3 μέρες θα κυλήσουν στα στενά της Κωνσταντινούπολης και δίπλα στον Βόσπορο.
Η Κωνσταντινούπολη – Πόλη βέβαια είναι ένα κεφάλαιο μόνη της και σε αυτό θα έρθουμε μια άλλη φορά με αναφορά μόνο στην Πόλη.
Έτσι κλείνει το ταξίδι μας στην Τόσο όμορφη Τουρκία και στον απίστευτο πολιτισμο τους ύστερα από 12 ημέρες.
Αυτά είδαν τα μάτια μας για δώδεκα ημέρες στην Γειτονική μας χώρα και προσπάθησα να σας τα μεταφέρω όσο καλύτερα μπορούσα.
Θα υπάρξει συνέχεια με την παρουσία μας στην Πόλη.
Καλή σας Ανάγνωση.
Γεώργιος Τσιουμας
Θεοδοσία Πιτενη.
