Διακοπές στο Σαράγεβο πάει…

7 ημέρες στα γειτονικά μας Βαλκάνια στην πρώην Γιουγκοσλαβια.

Θα ξεκινήσω να γράφω τραγουδώντας σήμερα με ένα κομμάτι που με μεγάλωσε και όταν το άκουγα μικρός δεν ήξερα και δε μπορούσα να καταλάβω τι πόνο κρύβει….

Διακοπές στο Σαραγεβο ο Θάνατος πάει….

Φώναξε η ζωή μας χάνεται πάει

Διάλυσε τη σκόνη που σκεπάζει το φως

Ο θάνατος διακοπές στο σαράγεβο πάει.

Ηταν ενα ταξιδι που προέκυψε έτσι ξαφνικά, από αυτά τα όμορφα και τα απροόπτα.

Αν και ο προορισμός ηταν χρόνια απωθημένο.

Αλλα όταν κατι είναι δίπλα μας και στην αυλή μας το αναβάλλουμε συνεχώς διότι το θεωρούμε τόσο δεδομένο ότι θα πάμε κάποια στιγμή επειδή ακριβώς είναι δίπλα μας και το αφήνουμε για αργότερα διότι συνέχεια την θέση του παίρνουν τα πιο (μακρινά και υπερπόντια) ταξίδια μας..

Μέρες η γυναίκα μου γκρίνιαζε για ένα ταξίδι στο εξωτερικό αλλά δεν ήξερα που προλάβαινα να πάμε σε 6 ημέρες και να τα δούμε όλα ως συνήθως.

Και να χει και τέλειο καιρό και να είναι και λίγο φτηνά κοινώς το ταξίδι μας να αγγίζει την τελειότητα.

Βαλκάνια λοιπόν!!!!

Αφού είχαμε φορτώσει από το προηγούμενο βράδυ τον Ληστή μας ( Suzuki Bandit 1250)  όλα ήταν έτοιμα!!!

Πρώτη μέρα ταξιδιού.

Το πρωινό μας βρίσκει στην Εθνική οδό με κατεύθυνση τα Πανέμορφα Ιωάννινα αφού το σύνορο της Αλβανίας θα το πιαναμε από το Καλπακι από τον Τελωνείακο σταθμό της Κακαβιας.

Σε 5 ώρες ήμασταν στο τελωνείο κι αφού τελειώσαμε τα χαρτιά στα Τελωνεία Ελλάδας – Αλβανίας ήμασταν έτοιμοι να διασχίσουμε την Αλβανία μιας και η πρώτη μας διανυκτερευση  ήταν στο Κοτορ του Μαυροβούνιου.

Αλβανία λοιπόν στα πρώτα χλμ και προσπαθώ να γίνω ένα με τους Φίλους Αλβανούς στον δρόμο αλλά μάταια…

Αυτό το οποίο μου έκανε τρομερή εντύπωση στην Αλβανία είναι ότι οι δρόμοι τους είναι ένα τεράστιο παζάρι.

Μία λαϊκή αγορά.

Μπορείς να βρεις και Να αγοράσεις τα πάντα πάνω στον δρόμο!!!

Από ψάρια στην Οχριδα – σκόρδα – κρεμμύδια – κουνέλια ζωντανά – και ότι άλλο βάζει ο νους σας.

Βέβαια αυτό είναι και καλό διότι σε βγάζει από τον κόπο να πας Σούπερ Μάρκετ κι αν έχεις ξεχάσει κάτι το βρίσκεις στον δρόμο.

Αλβανία και οδηγική παιδεία δεν πάνε μαζί.

Θέλει να έχεις τα μάτια σου όχι δεκατέσσερα αλλά 24.

Οι προσπεράσεις πολλές σε λάθος σημεία και γενικότερα κανένας σεβασμός στα υπόλοιπα αυτοκίνητα και πολύ παραπάνω στις μοτοσικλέτες.

Άλλωστε στην Αλβανία και σε χώρες όπου βασίλευσε ο Κομμουνισμός θα συναντήσεις τεράστιες αντίθεσεις.

Από υπερπολυτελή τζιπάκια των 100.000€ μέχρι και άλογα με κάρο στην Εθνική να κουβαλάνε την πραμάτεια τους.

Οπότε προσοχή και τα μάτια συνεχώς στο τιμόνι.

Γενικά η οδήγηση είναι καλύτερη όταν είναι αμυντική σε ξένες χώρες διότι πρώτον σε προφυλάσσει από ατυχηματα και κακοτοπιές τις οποίες μπορείς να προλάβεις αλλά σε αφήνει να παρατηρείς το ταξίδι σου.

Άλλωστε ταξιδεύουμε και δεν βγάζουμε τα απωθημένα μας στον Δρόμο.

Έχουμε την πίστα των Σερρών για τέτοια πράγματα.

Και καθώς η μέρα μας κυλά ευχαριστα στην κατά τα άλλα όμορφη Αλβανία έχουμε φτάσει στο Πανέμορφο Αργυροκαστρο και σταματάμε να  πιούμε έναν γρήγορο καφέ και να πάρουμε μια Ανάσα.

Δεν θα μπορούσαμε να μην ρίξουμε έστω και μια γρήγορη ματιά στο Κάστρο αφού βρεθήκαμε στην Πόλη. Άλλωστε η αρχιτεκτονική της Πόλης μας παραπέμπει στην Β. Ηπειρο και η πέτρα είναι έντονη και πανέμορφη.

Γρήγορα αντιλαμβανόμαστε ότι βρισκόμαστε στην Β. Ηπειρο και αυτό μας κάνει να νιώθουμε περηφάνια και λύπη συγχρόνως σκεπτόμενοι τον Ελληνισμό που υπήρχε εκεί και το ξεπούλημα του δυστυχώς από το Ελληνικό Κράτος.

 Αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε  Το Κάστρο Του Αργυροκάστρου το οποίο είναι πανέμορφο και χρειάζεται περπάτημα και χρόνο.

Ένα από τα πιο εμβληματικά αξιοθέατα στο Αργυρόκαστρο είναι το Κάστρο του Αργυροκάστρου , το δεύτερο μεγαλύτερο κάστρο στα Βαλκάνια που βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου με θέα στην Παλιά Πόλη του Αργυροκάστρου.

Συνεχίζουμε λοιπόν το ταξίδι μας προς Κοτορ και έχουμε βρεθεί στην Επαρχία της Σκόδρας.

Η Σκόδρα ειναι η τελευταία Επαρχία Βορειοδυτικά της Αλβανίας στα σύνορα με το Μαυροβούνιο με την μεγαλύτερη λίμνη των Βαλκανίων πολύ κοντά στις Ακτές της Αδριατικής Θάλασσας.

Κι αφού οδηγήσουμε τα τελευταία χιλιόμετρα στην Σκόδρα τα οποία ήταν τα δυσκολότερα καθώς ο δρόμος υπερβολικά στενός μόνο δύο ρεύματα κατεύθυνσης βρεθήκαμε να περνάμε στο Μαυροβούνιο.

Η εικόνα αλλάζει αμέσως και καταλαβαίνεις όχι μόνο από τα σύνορα ότι άλλαξες χώρα αλλά και από το κατασκευές οι οποίες είναι πολλές. Τεράστιες ξενοδοχειακες μονάδες προβάλλουν μπροστά σου πάνω στην Αδριατική θάλασσα πλήθος κόσμου και τουρισμού έντονο στους δρόμους και γίνεσαι ένα με το σύνολο σε πολύ λίγο χρόνο…

Η κούραση κάνει την εμφάνιση της και είμαστε έξω από την Μπούντβα η αλλιώς στα αρχαία Βουθοη. Λίγα χλμ μας χωρίζουν από το Κοτορ αλλά δεν μπορούμε να μην σταματήσουμε για κάποιες φωτογραφίες στο πανέμορφο Νησάκι  Σβετι Σφεταν απέναντι από την Μπούντβα.

Η ώρα έχει πάει αργά και φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας στο Κοτορ στο οποίο ευτυχώς λειτουργει ψαροταβέρνα ακριβώς από κάτω και έτσι δεν θα χρειαστεί να ψάξουμε που θα φάμε το πρώτο βράδυ.

Αφού ξεφόρτωσαμε τα πράγματα μας γρήγορα κατ ευθείαν για φαγητό πάνω στο Φθιορδ του Κοτορ δίπλα στην θάλασσα να απόλαμβάνουμε το ψάρι μας και τα πολυτελή κρουαζιέροπλοια να φωτίζουν τον Κόλπο.

Η άλλη μέρα μας βρίσκει στην Κάστρο πολιτεία του Κοτορ και στην εξερεύνηση της Παλιάς Πόλης.

Μας μαγεύει από τα πρώτα μας βήματα και η διάθεση για φωτογραφίες στα Πανέμορφα γκαλντεριμια και γραφικά σοκάκια.

Χαρακτηριστικό της Παλιάς Πόλης το Ρολόι.

Είμαστε στον δρόμο ξανά και βρισκόμαστε στο φέρι μποτ προκειμένου να περάσουμε τον κόλπο απέναντι για να συνεχίσει το ταξίδι μας προς Ντουμπροβνικ.

Στην Κροατία νιώθω ότι έχω βρεθεί ξανά κι ας είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι την χώρα.

Η οδήγηση μας σε λιγότερο από 2 ώρες και 90 χλμ μας φέρνει στο Ντουμπροβνικ.

Το Ντούμπροβνικ  είναι μια πόλη  στη Δαλματία της Κροατίας.

Για αιώνες ήταν, μετά τη Βενετία, το σημαντικότερο λιμάνι των Βενετών στην Αδριατική και σήμερα ένα δημοφιλές τουριστικό κέντρο.

 Η πόλη διαθέτει δικό της αεροδρόμιο. Η παλαιά πόλη του Ντούμπροβνικ έχει ανακηρυχθεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO από το 1979.

Θα βρεθούμε πολύ γρήγορα στο Κάστρο του Ντουμπροβνικ και στην παλιά πόλη όπου αξίζει να αναφέρουμε ότι έχουν γυρίστει πολλές σκηνές από την ταινία Game of Thrones.

Πανέμορφα διατηρητέα κτίρια τα οποία σε προκαλούν να περπατήσεις.

Πάρκινγκ για μοτοσικλέτες έξω από το Κάστρο κι ένα υπέροχο καφέ – εστιατόριο με θέα την πεζογεφυρα του Κάστρου.

Αξίζει να κάτσετε να απολαύσετε τον καφέ σας.

Το σαράκι του ταξιδιωτικού δαίμονα όμως δεν με αφήνει να ησυχάσω και σύντομα θα βρεθούμε στον δρόμο με κατεύθυνση το Μοσταρ.

Ίσως στην Κωνσταντινούπολη των Βαλκανίων μετά το Σεράγεβο.

Θα μιλήσουμε μετά γι αυτή την πόλη που πάντα με μαγεύει και σήμερα ξεκίνησε το ταξίδι μας με αναφορά στο Σεράγεβο και στους Magic De Spell.

Η Διαδρομή είναι μέσα στο πράσινο δίπλα από το ποτάμι και η παλιά επαρχιακή οδός δεν σε αφήνει σε ηρεμία μαζί με το τοπίο.

Συνεχώς τα ματια μας βρίσκονται να χάνονται στην φύση και στην μαγεία του τοπίου.

Γέφυρες και μικρά χωριουδάκια συμπληρώνουν το καρέ της ημέρας και η εντονη μυρωδιά της ξυλοσομπας μας θυμίζει ότι ο χειμώνας δεν έχει τελειώσει ακόμη στον Βορρά των Βαλκανίων…

Και ξεπροβάλλει μπροστά το γεφύρι. Να μας θυμίζει τα γεγονότα του τελευταίου πολέμου της Σερβίας και της Βοσνίας Εργεζοβινης και την διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβιας.

Η γέφυρα Στάρι Μοστ.

Στα ελληνικά  σημαίνει παλαιά γέφυρα είναι το ορόσημο της πόλης Μόσταρ στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη.

 Εκτείνεται πάνω από τον ποταμό Νερέτβα και ενώνει το κυριαρχούμενο από Βόσνιους ανατολικό τμήμα της πόλης με το κυριαρχούμενο από Κροάτες δυτικό τμήμα της. Εδώ και αιώνες θεωρείται ένα σύμβολο γεφύρωσης της Ανατολής με τη Δύση, όχι μόνο του Χριστιανικού με τον Ισλαμικό κόσμο αλλά και των καθολικών Κροατών με τους ορθόδοξους Σέρβους. Η γέφυρα καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου της Βοσνίας και ανακατασκευάστηκε μετά τη λήξη του.

Η γέφυρα επίσης έρχεται να ενώσει τους δύο μαχαλαδες της πόλης Μοσταρ και τις δύο εντινες θρησκείες.

Τους Μουσουλμάνους που υπήρχαν και υπάρχουν στην Παλιά πόλη και τους Χριστιανούς από την άλλη μεριά του γεφύριου.

Τι όμορφο πράγμα να συνυπάρχουν οι λαοί και οι πολιτισμοι.

Γι αυτό θα με ακούσετε συχνά πυκνά να λέω πως ο μοτοσικλέτιστης μόνο να ενωσει έχει και να χτίσει γέφυρες επικοινωνίας..

Αφού περπατήσαμε όλη την παλιά πόλη ή όποια μου άφησε έντονα σημάδια στην ψυχή μου διαβάζοντας συνθήματα στους τοίχους οπως #dontforget και περιπλανωμενοι μέσα στα βιλαετια του  Ισλαμ θα πάμε να ξαποστασουμε απέναντι από το γεφύρι στον Μουσουλμανικο μαχαλα.

Ένα υπέροχο εστιατόριο θα μας ταξιδέψει στην Ανατολή ενώ βρισκόμαστε στα Βαλκάνια. Οι Ανατολιτικες γεύσεις και τα αρώματα των μπαχαρικών μας μεταφέρουν στην Ανατολή κι η Παρουσία του Ιμάμη ο οποίος καλεί τους πιστούς για κάλεσμα από τα μεγάφωνα έρχονται να απογειώσουν το γεύμα μας…

Το επόμενο πρωί ο καιρός μας δείχνει τα άσχημα δόντια του και η βροχή μας καλημεριζει.

Το ηθικό μας είναι υψηλό και με μανία φοράμε τα αδιάβροχα μας έτοιμοι να ξεχυθουμε στους δρόμους δίχως να μας πτοεί η βροχή …

Προορισμός μας το Σεράγεβο για Αρχή και συνέχεια θα έχει το πέρασμα μας από το Βισεγκραντ – το Μοκρα Γκορα το ξύλινο χωριό του Μουσικού Κουστουρίτσα και η αποψινή μας διανυκτερευση στην πρωτεύουσα της Σερβίας το Μεγαλόπρεπες Βελιγράδι..

Σε λιγότερο από δύο ώρες βρισκόμαστε στο Σεράγεβο.

Με την είσοδο μασ στην πόλη ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι ένα κομπιασμα στον λαιμό δίχως να ξέρω από που ερχόταν..

Μάλλον οι νεκροί φωνάζανε για λύτρωση για το τεράστιο κακό που έπνιξε αυτή την πόλη και πλήρωσε πολύ άσχημα την Γεωγραφικη της θέση ξεσποντας πάνω της όλη την θηριώδια του πολέμου…

Οι τοίχοι με έντονα τα σημάδια του πολέμου…

Σφαίρες και τρύπες παντού.

Ολα μολογανε το κακό που χε συμβεί..

Τα σημάδια εκεί να φωνάζουν και εμεις να παρατηρούμε δίχως να μιλάμε μεταξύ μας.

Για αρκετή ώρα δεν αλλάξαμε κουβέντα με την γυναίκα μου Sissi Piteni και απλά μιλούσαν τα μάτια.

Το Σαράγεβο ή Σεράγεβο, είναι η πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, της Ομοσπονδίας της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης και η «de jure» πρωτεύουσα της Σερβικής Δημοκρατίας.

Ήθελα να επισκεφθώ την (απομίμηση) του Τούνελ Πολέμου.

Είχα ακούσει τόσα πολλά γι αυτό το κτίριο – τούνελ για την περίοδο του πολέμου.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, το Σαράγεβο είχε μόνο μια μικρή ελπίδα για να μπορούν οι κάτοικοι της πόλης να κουβαλησουν τα αγαθά τους όπως ψωμί για να επιβιώσουν και συμπεριλαμβανομένων των φαρμάκων.

Αυτό το πρόσφερε το τούνελ που υπήρχε κάτω από το αεροδρόμιο.

Όλα τα αγαθά για την πόλη μεταφέρονταν μέσω αυτής της σήραγγας. Ένα μικρό τμήμα της σήραγγας διατηρείται και κατασκευάστηκε μια απομίμηση για να βιώσετε την αίσθηση.

 Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ένας τέτοιος πόλεμος ήταν μόλις πριν από 30 χρόνια.

Βρισκόμασταν για πρώτη φορά και οι δύο μας στο Σεράγεβο και μας κινησε την περιέργεια τρομερα η παρουσία της Πρεσβείας της Αμερικής μέσα στο κέντρο της πόλης.

Επίσης τα τραμ… Τι εικόνες κι αυτές.

Παλιά τραμ να γυρνάνε δίπλα στα αυτοκίνητα τα οποία θύμιζαν έντονα Ρωσία και Μόσχα. Αυτή η πόλη είχε μια μαγεία να σε ταξιδεύει.

Το γεφύρι…

Ακόμη ένα στοιχείο να σου θυμίζει έντονα τις ιδιαίτεροτητες αυτής της πόλης.

Απο εδώ Ισλάμ κι από κει ο Χριστιανισμός.

Εντονες αντιθέσεις.

Κι έπειτα βρέθηκαμε σε ένα κεντρικό εμπορικό να πιούμε ένα καφέ και να τσιμπήσουμε κάτι στα γρήγορα για να συνεχίσουμε την πορεία μας προς το Σερβικό Άγιο Όρος και το Βισεγκραντ…

Φεύγοντας από το Σεράγεβο έδωσα υπόσχεση πως θα γυρίσω σε αυτή την πόλη σύντομα και θα της δώσω χρόνο γιατί έχει πολλά να δώσει.

Με στοίχειωσε αυτή η πόλη.

Ευτυχώς η βροχή μας έχει αφήσει και μπορούμε να απολαύσουμε τον επαρχιακό δρόμο δίπλα στο ποτάμι και τα εκατοντάδες τούνελ και γέφυρες…..

Δεν είχα ξαναδεί τόσα τούνελ ποτέ μου.

Ένα τοπίο γνώριμο στα μάτια μας μιας και ήμασταν μέσα στις Άλπεις της Σερβίας.

Τα μοναστήρια το ένα δίπλα από το άλλο.

Γι αυτό και η Σερβία έχει πάρα πολύ θρησκευτικό τουρισμό.

Πολλά μοναστήρια δεν θυμάμαι πόσα μέτρησα….

Κι αργά το βράδυ φτάνουμε στο Βελιγράδι.

Στην μεγαλοπρεπή πρωτεύουσα της Σερβίας.

Το Βελιγράδι Βρίσκεται στη συμβολή των ποταμών Σάβου και Δούναβη, εκεί όπου η πεδιάδα της Παννονίας συναντά τα Βαλκάνια.

Αφού τακτοποιηθηκαμε στο ξενοδοχείο βγήκαμε για περπάτημα στην Μιχαιλοβα.

Την Ερμού του Βελιγραδίου.

Από την πρώτη ματιά αυτή η πόλη σε έκανε να νιώθεις ερωτευμένος με ότι υπάρχει γύρω σου.

Υπέροχη αρχιτεκτονική και κτίρια που σου επιβεβαιώνουν τον πολιτισμό αυτής της πόλης.

Το επόμενο πρωί χαθήκαμε στην πόλη με πρώτο Σταθμό τον Ιερο Ναό του Αγίου Σάββα για να ανάψουμε ένα κεράκι και να προσκύνησουμε.

Συνεχίζουμε με την γέφυρα του Δούναβη και καφέ όπου η θέα ήταν μαγεία.

Δεν θέλαμε να φύγουμε!!!

Στη συνέχεια επισκεφθηκαμε το κάστρο του Βελιγραδίου.

Ένα πραγματικά μεγάλο κάστρο με απίστευτη θέα και πάρα πολύ πράγματα να δεις.

Από το κάστρο τα αρματα μάχης, εκκλησίες και καταπληκτική θέα του ποταμού! Αξίζει μια βόλτα οπωσδήποτε!

Οι μέρες μας δυστυχώς τελείωσαν και πρέπει να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής για την Ελλάδα μας.

Το επόμενο πρωί μας βρίσκει με πολύ βροχή στο Βελιγράδι και η μέρα μας φαίνεται ότι θα είναι δύσκολη.

Είχαμε στο πρόγραμμα μας να κάνουμε άλλη μια διανυκτερευση στην Πόλη Νις αλλά ο καιρός για τις επόμενες 4 ημέρες ήταν πολύ χάλια με πολύ βροχή κι έτσι αποφάσισαμε να ταξιδέψουμε straight to Greece Προκειμένου να μην ταλαιπωρηθουμε άλλο.

Η βροχή μας συνόδευσε 800 χλμ μέχρι και τα σύνορα των Ευζώνων κι από εκεί για Κοζάνη.

Επιστροφή δύσκολη ιδίως μέσα στα Σκόπια όπου και συναντήσαμε αρκετές Νταλίκες και ένα οδόστρωμα ολισθηρο.

Για τα Σκόπια δεν θα γράψω τίποτα μιας και αυτή την φορά την περάσαμε transit προκειμένου να φτάσουμε Ελλάδα χωρίς καμία στάση!!!!

Αυτά είδαμε και ζήσαμε στο ταξίδι μας στα Βαλκάνια με την Θεοδοσία Πιτενη.

Σας ευχόμαστε καλή ανάγνωση.

Γεώργιος Τσιουμας

Θεοδοσία Πιτενη